Afgelopen weekend was ik in Parijs met mijn dochter. Op zoek naar een paar schoenen, werden we super vriendelijk geholpen door deze man. Hij is 1 van de vele bijna identieke medewerkers in deze bekende schoenenketen..
Ondertussen viel mij zijn bedrijfskleding op en ik vroeg mij af: “Wat is er nog over van de eigen identiteit van deze man?”
Hij moet blijkbaar verplicht deze bedrijfskleding aan… Hij en al zijn collega’s lopen allemaal in exact dezelfde broek en shirt met zwart-wit streepjes. Het lijkt eigenlijk net gevangenis kleding. En is dat ook niet een beetje zo?
In hoeverre kan deze man nog zichzelf laten zien, vroeg ik mij af. Hoeveel eigen identiteit is hier nog over? En, waarom zou je zo ver willen gaan als medewerker?
Als je goed naar de foto kijkt zie je een bijzonder kapsel met vlechtjes en daarnaast zag ik nog een grote verscheidenheid aan oorbellen. De oorbellen en het kapsel zijn eigenlijk de enige mogelijkheden voor deze man om zijn eigenheid te laten zien.
Verder, zie je misschien ook nog het oor-telefoontje, waarmee hij continu met collega’s overlegt over schoenen.. zelfs hier is er weinig vrijheid om even jezelf te zijn en rustig je eigen gedachten te hebben, er spreekt immers steeds iemand direct in je oor….
Tijdens mijn weekend in Parijs bleef deze vraag door mijn hoofd gaan, waarom zou je zo ver willen gaan en zoveel eigen identiteit inleveren en je transformeren tot deze bedrijfsidentiteit? Uiteindelijk kwam ik op de volgende gedachten: “Zou deze man juist zijn identiteit ontlenen aan deze bedrijfsidentiteit?” Zeg maar, dat hij er trots op is om deze identiteit uit te mogen stralen? Dat hij werk heeft en dit kan laten zien? (Ook in de metro op weg naar huis?). En, als dat dan zo is, in hoeverre is hij zich er bewust van dat hij nog maar zo’n klein stukje eigen identiteit mag laten zien?
Dit raakt mij in mijn eigen herinneringen aan mijn jeugd op een strikte Engelse basisschool met schooluniformen. Elk kind exact hetzelfde gekleed, geen enkele mogelijkheid om je eigen ik uit te drukken (oorbellen streng verboden en zelfs haardracht waren regels voor!). Veel kinderen ontleenden hier zekerheid aan. Voor ons juist onzekerheid, omdat mijn moeder ervoor koos om ons juist in het B-merk uniform te hijsen wat net niet paste bij de andere uniformen van de andere kinderen.
Hoe vaak vraag jij je bewust af of de identiteit van jouw werkgever nog wel past bij jouw eigen identiteit? Mag je op je werk jezelf zijn met jouw eigen unieke kwaliteiten?
We zijn ons er niet altijd bewust van dat onze eigen identiteit niet meer matcht met de uitstraling van het bedrijf waar we werken. Vaak groeit dit besef heel langzaam en merken we vooral onvrede en te weinig voldoening in ons werk maar kunnen we er niet echt de vinger op leggen.
Bewustwording is hier de belangrijkste 1e stap. De 2e stap is je te realiseren dat je altijd een keuze hebt: OF Je kan blijven en je conformeren; OF je kan je ongenoegen gaan ventileren en rebelleren; OF je kan de conclusie trekken dat deze plek niet meer echt past bij jou en wie jij wilt zijn. En, je alleen al te realiseren dat je altijd een keuze hebt, dat jij altijd beslist, elke dag weer, kan al voelen als een hele bevrijding!